Sąd Najwyższy na skutek rozpoznania skargi kasacyjnej w wyroku z 4 grudnia 2015 r. (I CSK 967/14) w treści swojego uzasadnienia wskazał, że to na sądzie w pierwszej kolejności spoczywa obowiązek rozważenia okoliczności, czy podstawę opinii stanowi pełny materiał źródłowy, konieczny do jej rzetelnego sporządzenia. SN podkreślił, że obowiązek ten spoczywa zarówno na sądzie pierwszej instancji, jak i na sądzie drugiej instancji, który rozpoznając sprawę w postępowaniu apelacyjnym dokonuje ponownej oceny dotychczas dopuszczonych w sprawie opinii.
SN ostatecznie stanął na stanowisku, że powoływane przez stronę w postępowaniu apelacyjnym okoliczności faktyczne, wskazujące na to, że sporządzona w pierwszej instancji opinia biegłego lub instytutu oparta jest na niepełnym materiale dowodowym, nie są objęte zakresem zastosowania art. 381 KPC. W konsekwencji okoliczności te sąd powinien brać pod uwagę niezależnie od tego, czy powoła się na nie strona.

Niezależnie zatem od tego, że strony mogą zgłaszać zastrzeżenia co do rzetelności i prawidłowości opinii biegłego lub opinii instytutu naukowo-badawczego, na sądzie spoczywa powinność rozważenia – przy przeprowadzaniu tego dowodu, a potem jego oceny (art. 233 § 1 KPC) – okoliczności, czy podstawę opinii stanowi kompletny materiał źródłowy, niezbędny do jej rzetelnego sporządzenia. Podjęcie przez sąd – samodzielnie lub w następstwie zarzutu strony – wiedzy o tym, że materiał źródłowy stanowiący podstawę opinii był niekompletny i że brak ten mógł mieć znaczenie dla jej mocy dowodowej, obliguje sąd do podjęcia czynności mających na celu usunięcie tego braku. Polegać to może na żądaniu ustnych wyjaśnień lub sporządzenia dodatkowej opinii przez tego samego albo innego biegłego lub instytut (art. 286 i art. 290 § 1 KPC).